Rozdział LXI "Trzeba kiedyś wrócić do codzienności"

**
U Oliwii i Karola:
-Karol czy ty sobie żartujesz?-spytałam zmieszana.
-Nie,to kolejny krok,który powinniśmy zrobić w naszym związku-powiedział siadając obok mnie.
-Ale tak szybko-odpowiedziałam.
-Jak szybko?-zapytał.
-No nie wiem.Tak jakoś nie jestem pewna czy to dobry pomysł-mówiłam cały czas patrząc w to co zastałam w pudełeczku.
-Jeśli tak mówisz to ja nie wiem czy ty traktujesz nasz związek poważnie-powiedział.
-Karol oczywiście,że traktuje nasz związek poważnie i dobrze wiesz,że bardzo,ale to bardzo cię kocham i nie wiem czy kiedykolwiek kochałam kogoś tak jak ciebie
-oznajmiłam.
-To jak,przyjmiesz moją propozycję?-zapytał.
-Tak.Zamieszkam z tobą-powiedziałam po chwili przemyślenia.
-Na prawdę?-spytał dla pewności.
-Tak.Jestem gotowa podjąć kolejny krok w naszym związku-mówiłam podnosząc kawałek metalu.
-Nawet nie wiesz jak się cieszę-powiedział podchodząc do mnie i delikatnie mnie całując.
-To co kiedy mam się do ciebie "wprowadzić"-z akcentem na ostatnie słowo.
-Oczywiście jak najszybciej-powiedział siadając znowu na swoje miejsce.
-A pomożesz mi?-spytałam.
-No jasne-oznajmił.
Po tych słowach posprzątaliśmy za sobą i planowaliśmy od czego zacząć,bo przecież coś muszę zrobić z swoim mieszkaniem,ale i tak strasznie się cieszyłam,że Karol ukazał ten krok,bo oznacza to,że mnie kocha.

**
Z perspektywy Wiktorii:
W końcu dojechaliśmy do Bełchatowa. Przejechaliśmy na miejsce skąd Łukasz miał wyjechać autobusem do Warszawy:
-To co trzeba się pożegnać-powiedziałam gdy on skończył wyciągać swoją walizkę z bagażnika.
-Na jakiś czas,bo mam nadzieje,że jeszcze kiedyś się zobaczymy-powiedział patrząc mi w oczy.
-Też mam taką nadzieję-odparłam.
-To ja już idę-mówił otwierając swoje ramiona,aby mnie przytulić.
-Trzymaj się i pamiętaj,że jak będziesz miał jakiś problem dzwoń.Nie krępuj się-powiedziałam tuląc go mocno.
-I odwrotnie. Dziękuję Ci za tak dobrze spędzony chyba tydzień.Nawet nie wiem ile czasu tam byłem,bo przy tobie leciał tak strasznie szybko-powiedział po czym po jakiejś minucie skończył mnie przytulać.
-Ja też dziękuję-oznajmiłam i mocno go ucałowałam w policzek.
-Papa Wiki-powiedział i wziął swoją walizkę w dłoń.
-Pa Łukasz-odpowiedziałam i zniknął gdzieś w autobusie.
Gdy wsiadłam do swojego samochodu zobaczyłam,że Łukasz macha mi jeszcze i powoli odjeżdża.Przyznam,że było mi trochę smutno,bo na prawdę dobrze się bawiłam.Wyjechałam zaraz za autobusem w,którym był Łukasz.Potem już go nie widziałam.On pojechał w swoją stronę,a ja w swoją.Cieszyłam się,że było już ciemno i dość późno,bo wiedziałam,że jest mała szansa żeby zobaczyły  mnie Andrzej.Jeśli dobrze pamiętam jest teraz na treningu,ale to zależy czy nie zmieniły im się godziny treningów.
Z tymi myślami dojechałam pod blok.Zaparkowałam i powoli szłam w kierunku wejścia do bloku.Przez cały ten czas prosiłam,abym nie spotkała Andrzeja,bo sama nie wiem jaka były by moja reakcja.Mogła bym się rozpłakać,zdenerwować lub wpaść w jego ramiona,które tak bardzo kochałam i nie wiem czy dalej nie kocham,mimo tego co się stało.Na moje szczęście nikogo nie spotkałam. Po cichu weszłam do swojego mieszkania i zapalając światło rozpłaszczyłam się.Cieszyłam się,że znowu wróciłam do tego miejsca.Nie zastanawiając się poszłam szybko podlać moje kwiatki,które nie wyglądały najlepiej.Gdy skończyłam tą czynność rozpakowałam swoje walizki i włożyłam brudne ubrania do pralki.Wzięłam prysznic i zaraz po tym poszłam się już położyć. Gdy gasiłam światło w korytarzu usłyszałam, że Andrzej wchodzi do swojego mieszkania.Po chwili ochłonięcia zgasiłam światło i skierowałam się w stronę swojego łóżeczka,aby w końcu się położyć.Nie miałam już nawet czasu na myślenie.Od razu zasnęłam.

**
Rano u Wiktorii:
Obudziłam się o godzinie 10 wypoczęta i gotowa do kolejnego dnia.Zdawałam sobie sprawę,że muszę iść dzisiaj do pracy porozmawiać z szefem o zaistniałej sytuacji.Wstałam z łóżka po czym pościeliłam je i zaraz skierowałam się do łazienki,aby tam zrobić poranną toaletę.Po 15 minutowej kąpieli i 20 minutowym przygotowywaniu mojego wyglądu na dzisiejszy dzień wyszłam z łazienki i poszłam zrobić sobie śniadanie oraz mocna kawę.Po skończeniu tego co zamierzyłam sobie zrobić posprzątałam za sobą i kończąc szukać telefon wyszłam z mieszkania.Do sklepu dotarłam szybko.Trochę się denerwowałam rozmową,bo nie wiedziałam czy będę mogła dalej tam pracować,a strasznie mi zależało na tej pracy,bo musiałam z czegoś żyć.Na zmianie była jakaś nowa pracownica i to mnie zmartwiło,bo po co szef zatrudniał by kogoś nowego?No po to by nie mieć o jednego pracownika mnie.Wszystko wskazywało na to,że już straciłam tą pracę.Prosiłam Dawida o wstawienie się za mnie,ale najwyraźniej nic to nie dało:
-Wiktoria!-zakrzyczał Dawid.
-We własnej osobie-odpowiedziałam i czekałam aż podbiegnie do mnie.
-Ooo matko jak ja...to znaczy my się za tobą stęskniliśmy-powiedział zamotany po czym mnie przytulił.
-Ja za tobą i wszystkimi również-oznajmiłam.
-Długo Cię tu nie było-powiedział puszczając mnie już z swoich ramion.
-Tak masz rację,ale już wróciłam i idę na rozmowę z szefem,jeśli jest?-spytałam.
-Powinien być w swoim "pokoju"-odpowiedział.
-Życz mi powodzenia-powiedziała.
-Ojj z przyda  Ci się,bo szef był ostatnio strasznie wkurzony-oznajmił.
-Nie dziwię się-powiedziałam po czym skierowałam się w stronę drzwi do pokoju szefa. 
Weszłam tchórzliwym krokiem po zapukaniu i pozwoleniu na wejście:
-Dzień dobry-powiedziałam wystraszona.
-Któż to zaszczycił nas swoją obecnością-odpowiedział lekko zdenerwowany.
-Wiem,że jest pan na mnie zły i oczywiście ma szef rację,ale ja chciałabym się panu wytłumaczyć-powiedziałam zamykając za sobą drzwi.
-W takim razie słucham co masz na swoje wytłumaczenie-powiedział i wskazując na krzesło,aby pokazać mi,że mogę usiądź sam to zrobił i zamienił się w słuch.
-Dziękuję-powiedziałam po czym usiadłam-Zdaję sobie sprawę,że nie powinnam tak robić.Przedłużyłam sobie urlop o tydzień,nie pytając szefa o zdanie,ale na swoje usprawiedliwienie mam tylko to,że była to bardzo ważna sprawa-objaśniłam nie dokońca sprawę.
-Gdyby nie ważyło się twoje odejście z tej pracy nie pytał bym Cię co to za sytuacja,ale muszę wiedzieć żeby rozważyć danie Ci kolejnej szansy.
-Na prawdę muszę o tym mówić?-spytałam,bo nie chciałam się tłumaczyć z spraw sercowych swojemu.
szefu.
-Jeśli zależy Ci na tej pracy to powinnaś,a jeśli nie to do widzenia-powiedział stanowczo.
-Dobrze,ale jeszcze dodam,że od 3 października zaczynam studia i nie wiem czy dam radę pogodzić pracę z nauką,ale jestem tutaj,bo nie chcę zostać bez pracy,a więc nie wiem od czego zacząć-powiedziałam.
-Dziecko najlepiej od początku-powiedział jakby milszym glosem.
Wyjaśniłam szefowi co takiego stało się,że nie było mnie tyle w pracy,a on powiedział,że da mi odpowiedź juto czy będę mogła jeszcze dalej tu pracować.Po rozmowie z szefem od razu wyszłam ze sklepu i pojechałam do najbliższego sklepu.Kupiłam co potrzebne i wróciłam do mieszkania.Gdy wchodziłam zauważyłam,że ktoś wybiega po schodach do góry.Niestety,ale to musiał być on:
-Wiktoria wpuść mnie wiem,że tam jesteś-mówił waląc w drzwi pięściami.
-Tak ja też wiem,że tu jestem,ale nie otworzę Ci-oznajmiłam.
-Będziesz tak uciekać od naszej rozmowy?-spytał.
-Tak,właśnie tak-odpowiedziałam.
-W takim razie ja wywarze te drzwi-powiedział mi całkiem przekonującym tonem.
-Andrzej nie żartuj-odpowiedziałam.
-Ale ja wcale nie żartuję.1,2,3-zaczął odliczać po czym gdy powiedział "trzy" ja otworzyłam drzwi,a on rozpędzony wbiegł do mojego mieszkania.
-No widzisz jak łatwo poszło-powiedział wstając z podłogi.
-Obydwoje wiemy,że to ja otworzyłam-oznajmiłam.
-Wiem,al;e to nie jest główny temat naszej rozmowy-powiedział podchodząc do mnie,a ja uciekłam do kuchni pod przykrywką rozpakowania zakupów.
-Kiedy wróciłaś?-spytał opierając się o blat.Dobrze wiedział o który,bo tam najczęściej podchodziłam odłożyć zakupy.
-Wczoraj wieczorem-odpowiedziałam.
-Dlaczego nie przyszłaś do mnie?-pytał.
-Dobrze wiesz dlaczego.
-Mam rozumieć,że dalej jesteś na mnie zła?-zadał kolejne pytanie.
-A jak myślisz.Rozwaliłeś nasz związek,przez ciebie mogę stracić pracę i złamałeś moje serce-wymieniłam mu wszystko wyliczając na palcach.
-Ile razy mam cię przepraszać i prosić żebyś dała mi druga szansę?-zapytał.
-Ja nie wiem czy dam ci drugą szansę.Równie dobrze mogę ułożyć sobie życie od nowa.Wiem,że nie będzie to proste,ale żyje się dalej.
-I mam patrzeć, jak ty będziesz umawiać się z chłopcami, zakochasz się w którymś i wyjdziesz za mąż,a ja będę umierał po trochu każdego dnia?
-Andrzej daj mi spokój.Wyjdź!!
-Nie wyjdę póki nie dostane odpowiedzi od ciebie-mówił ściskając mi rękę.
-Andrzej wyjdź-mówiłam.
-Andrzej,Wiktoria prosi żebyś wyszedł,więc proszę Cię spełnij jej życzenie-wtrącił się Karol,który przyszedł do Andrzeja,ale usłyszał mój głośny ton głosu.
-A ty co tu robisz?-spytał zdenerwowany Andrzej.
-Stoję i proszę abyś opuścił mieszkanie Wiki.
-Dobrze wyjdę,ale jeszcze wrócimy do tej rozmowy-po tych słowach Andrzej wściekły wyszedł z mojego mieszkania,a Karol czule przytulił mnie na przywitanie.

******************************************************
Ja bardzo was przepraszam za tak długa i nie kończącą się przerwę.Może niektórzy z was mają teraz ferie,ale ja mam dopiero jako ostatnia,gdyż mieszkam w Małopolsce. Myślę,że jak tylko zacznę ferie to będę częściej coś dodawać :) :* 
                            KOMENTUJCIE !!!